6-پخش شایعه

شایعه پرا کنی سابقه ای به درازای تاریخ بشر دارد . شایعه که معمولا به هنگام فقدان خبر ساخته می شود ، از این جهت که نشان دهنده میزان تاثیر پذیری جامعه از مطالب بی اساس را نشان می دهد حائز اهمیت است . زیرا شایعه ای که ساخته و پخش می شود حتما با انگیزه ای همراه است . حال کسی که شایعه را می سازد گاه از افراد خود دشمن است . و اگر متوجه شود که نشر شایعه در میان احاد مردم اثر گذار است ، هیچگاه این موقعیت را برای ضربه زدن از دست نخواهد داد .

بحث در مورد مخالفین انبیاء نیز از همین قرار است . یعنی گاهی جبهه باطل در مقابله با انبیاء دست به شایعه پراکنی می زدند . شایعه کشته شدن پیامبر در جنگ احد و نسبت فحشاء دادن به یکی از همسران پیامبر اکرم نیز از این قبیل برنامه ها بود .

« إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَن تَشِيعَ الْفَاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ ۚ  وَاللَّهُ  يَعْلَمُ وَ أَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ »[1]

در آیه ای دیگر خداوند متعال رسما از گروه خرابکار شایعه سازی که در مدینه به فعالیت مشغول بودند سخن به میان آورده و می فرمایند :

« لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ وَ الَّذينَ في‏ قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْمُرْجِفُونَ فِي الْمَدينَةِ لَنُغْرِيَنَّکَ بِهِمْ [2]»

البته اگر منافقان و کسانی که در دل هایشان مرض ( ضعف ایمان یا حب گناه ) است و شایعه پراکنان در شهر که در مردم ایجاد اضطراب می کنند ، ( از افسادشان ) دست بر ندارند حتما تو را بر ضدّ آنها برمی انگیزیم.

مرحوم طبرسی در ذیل آیه می نویسند:

« الْمُرْجِفُونَ فِي الْمَدِينَةِ : و ايشان نيز منافقينى بودند كه در مدينه‏ مردم مسلمان را بسبب خبرهاى دروغى پريشان و مضطرب مي ساختند به اينكه مي گفتند مشركين در فلان جا جمع شده اند كه ناگاه بر مسلمين حمله كنند و امثال اين حرف ها »[3]

آری مرجفین با ساختن شایعه های دروغین باعث اضطراب و تضعیف روحیه مسلمانان می شدند . دشمن در این روش با بر ملا ساختن و بزرگ نمایی نقاط ضعف مسلمین سعی در مرعوب ساختن آنان و قدرتمند جلوه دادن خویشتن است . این در حالی است که اگر دشمن توان رویا رویی نظامی را داشت ، حتما جنگ نظامی راه می انداخت .

خود مسلمانان نیز گاهی با دامن زدن به این شایعات در گناه شایعه پراکنان سهیم می شوند و ناخواسته در زمین  دشمن بازی می کنند .

« وَ لا تَقْفُ ما لَيْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ أُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً »[4]

و از باورها، رفتارها و گفتارهایى که بدانها علم ندارى پیروى مکن، زیرا گوش و چشم و دل، از همه اینها سؤال مى شود .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: